Årsmøte laurdag 11.mars 2023 kl.15.00
i Botnane grendahus
Sakliste:
- Val av møteleiar, skrivar og to til å skrive under møteboka.
- Godkjenning av innkalling og sakliste.
- Årsmelding for 2022 –
- Rekneskap for 2022
- Arbeidsplan for 2023
- Kontingentsatsar for 2024
- Budsjett 2023
- Val
Med helsing
Åsmund Berthelsen
(leiar i styret)
Mobil: 93237073
E-post: asmund.berthelsen@icloud.com
Meir informasjon om grendalaget finn de på heimesida www.botnane.no og på Botnane og Årebrot grendalag si fjesbokside!
Sakspapir og endeleg sakliste for årsmøte vert lagt ut på heimeisda til grendalaget omlag ei veke før årsmøte.
Oppslaget om vegen på heimesida i desember 2021.
10.januar 2023
Til Vestland fylkeskommune
v/fylkesordførar Jon Askeland og avdelingsdirektør Dina Lefdal
Botnane og Årebrot grendalag har merka seg at Vestland fylkesting i dsember 2022 vedtok å løyve meir midlar til å vedlikehalde fylkesvegane. Det er bra – og det er mange vegar å bruke dei på.
Me er sjølvsagt mest opptene av vegen som gjev dei to bygdene, Botnane og Årebrot fast vegsamband, Frøysjøvegen (Fv 5711) som går frå Myklebustkrysset (krysset der Frøysjøvegen møter Gulevegen og Magnhildskarvegen, Fv 614). Me peika på det dårlege vedlikehaldet av vegen for vel eit år sidan. Me fekk då som svar at det i samband med budsjettet for 2022 var spela inn fleire forhold som det burde gjerast noko med. Men det vart ikkje gjort noko med vegen i 2022 og forholda har berre vorte verre. Difor tek me opp att det me peika på for godt over eit år sidan:
«På grunn av djupe hjulspor er det vanskeleg å få bort snø/slaps- og det vert liggande og frys til, så det også vert vanskeleg å føte seg. Vegen er slik nokre stader at også utstyret vert øydelagt i forsøket på å få gjort det skikkeleg. Også på grunn av djupe spor og generelt ujamn veg. Delar av vegen er slik eg vurderer det heilt nedkøyrt. Dette på grunn av mykje tung transport dei siste åra i samband med utbygginga av vindkraftanlegget på Guleslettene. Vegen har ikkje fundament for slik transport. På same tid er verksemdene på denne strekningen mellom Botnane og Årebrot heilt avhengige av å kunne nytte denne type transport.»
Me kan no legge til at det dårlege vedlikehaldet går mykje utover utstyret som entreprenøren nyttar. Han vurderer å slutte om det ikkje vert betre. Det ville vere svært uheldig då han bur ved vegen og er godt oppdatert på ver- og føreforhold. Det går også utover bilane til dei pendlar og brukar vegen mest.
Det er særskilt strekninga frå Myklebustkrysset til Mulehamn det må gjerast noko, og så frå Sletten i Botnane til Villevik. Vegen gjennom Botnane er også svært smal og det er vel i røynda ein utbetra «kjerreveg».
Me ber om at de prioriterer å utbetre og vedlikehalde desse delane av Frøysjøvegen når de skal fordele midlane til vedlikehald i 2023.
Med helsing
Åsmund Berthelsen (leiar i styret)
93237073
Kopi til ordføraren i Bremanger, Ann Kristin Førde og leiaren i Hovudutval for samferdsle og mobilitet Jannicke Bergesen Clarke
Brevet kan du laste opp her:
Det smålåtne grøne naustet i Myrane i Sørbotten har vakna til liv. Det ryk frå pipa, og det vert openbert arbeidd både ute og inne. Sist helg kom det veg heilt ned. Hallvard Flaten, frå Masdalen i Førde, kjøpte eigedomen av morbroren Knut i fjor sommar og er så heldig at foreldra, Tone og Kjell, er ivrige medhjelparar for å sette hytta i stand. – Her kjem vi til å kose oss masse, seier Kjell Flaten.
Det er Tone som er bindeleddet til plassen. – Eg har mange gode minne herifrå. Det var stas for oss borneborna å vere med Besta hit på ferie. Hugsar godt at ho serverte gul saft og det ho kalla pølsestappe. Det var potetstappe med pølsebitar i, fortel Tone Flaten. Besteforeldra hennar, Dorthea (Thea) og Magnus Øvrebotten, var begge frå Botnane og sette opp naustet i 1945. Dei kjøpte grunn hjå far til Thea, Bernt Sørbotten i Runnane, og hadde planar om både hus og naust. Men sjukdom gjorde at det vart med dette naustet, med plass til ein båt og utedo nede, og to spartanske rom oppe. Og ei hengebratt trapp. Magnus Øvrebotten bygde naustet med hjelp av Olaf Øvrebotn, som han var både onkel og svoger til.
Eksklusivt å vere med hit
Sidan det var så liten plass på naustet hadde Thea (2010-1999) ofte med seg eitt barnebarn i gongen når ho drog hit frå Svelgen på ferie eit par veker om sommaren. Det gav opphaldet eit eksklusivt preg for ungane. Thea ville ha det ryddig og reint rundt seg, så det fyrste ho sette i gong med var å vaske, medan dei som var med bada, leika og sola seg. – Elles var vi med henne rundt på besøk til slekta i Runnane, på Håjen og i Botn, seier Tone, som sjølv vaks opp på gard på Indrehus, som yngstebarnet til Berit og Torfinn Øvrebotten.
– Det er litt ansvar å ta over noko slikt som dette. Det var i grevens tid at vi tok fatt. Vi fekk bytt ein yttervegg i fjor og når vegen ned hit no er ferdig skal vi til å byte tak og vindauge. Det blir full oppussing av heile naustet, men i ein nøktern stil som kler det. For å sleppe å køyre att og fram mellom Førde og Botnane kjem vi til å ha ei campingvogn ståande her medan vi arbeider på naustet, seier Hallvard Flaten. Han har familie og gler seg til å ha fri her med sambuar og tre barn på 2, 10 og 13 år.
– Korleis fekk du løyve til å bygge veg ned her, over ei stor myr?
– Det var mange som trudde det ikkje ville gå, med det var vegrett i det tinglyste skøyte på eigedomen, som strekkjer seg heilt opp til fylkesvegen. Vilkåret no var at vi legg duk og fyller grus opp på den, for då er vegen i prinsippet råd å ta vekk. Når vi jamnar til langsmed vegen grør han fort til. Alt vert mykje enklare med veg ned og eg trur det vil auke bruken av naustet.
– Kva forhold har du sjølv til naustet?
– Eg har vore her på tur med Besten (Torfinn), men vi overnatta aldri. Det var fram og attende på dagen. Han såg til at ting var i orden og reparerte det som trong det.
Må unne oss meir fri
Tone og Kjell Flaten driv gard med eit stort lausdriftsfjøs i Masdalen, og roboten som mjølkar kyrne melder seg på mobilen medan vi pratar. – Vi har kome til at vi treng litt meir fri enn vi har unnt oss tidlegare. Men no som før er det slik at som bønder kan vi ikkje berre låse døra og reise på ferie. Vi har kjøpt oss båt og ser fram til å vere her og bruke sjøen. Eg fekk ein liten robåt av far min for mange år sidan og den har eg tenkt å ha i naustet her i Botnane, seier Tone.
– Det nyttar ikkje å vere heime og ta «fri», der er det alltid noko du må gjere. Vi er avhengige av avløysar for å kunne fare hit og sommaren er travlegaste tida. Det er ein stor kontrast frå Masdalen og hit til fjøresteinane i Botnane, sjølv om det ikkje er så langt. Eg kosar meg kvar gong eg er her og trur vi kjem til å kose oss mykje her i Myrane, sier Kjell Flaten, før han set seg i gravemaskina att for å gjere ferdig vegen.
Intervju og foto: Magni Øvrebotten 08.05.2021.
Arkeologen Per Fett (1909-1996) brukte feltarbeidet og sommarferiane sine til å registrere historia om busettinga av Vestlandet, frå Sunnmøre til Sunnhordland. Han var på Årebrot i 1956 og i Botnane i 1957, og det er på grunnlag av arbeidet hans gravrøysene no vert skilta.
– Mor var sommarenke, han reiste i slutten av mai og kom att i midten av august. Far elska dette arbeidet, det var som eit kall for han. Når han fekk drive med denne lidenskapen sin kjende han knapt trong for ferie, trur eldste sonen, Egil Fett.
Foreldra hans, Eva og Per Fett, var begge arkeologar og vart kjende i studietida i Bergen. Egil hugsar at han og mora var med Per Fett til Flemsøy på Sunnmøre ein av dei fyrste somrane faren dreiv med dette registreringsarbeidet. Egil var fødd i 1937 og trur han var omlag fem år den gongen. Det var i alle høve medan han var einebarn. Store delar av krigen budde mora og borna på Austlandet, hjå mormora hans, som hadde lettare tilgang på mat enn det dei hadde i Bergen. Men Per Fett reiste og registrerte merke etter fortida, det var ein del av jobben hans ved Historisk museum i Bergen.
Gjekk frå gard til gard
– Den gongen var arkeologien meir tilfeldig enn no og særleg oppteken av å gjere store funn, som t.d. Osebergskipet (1904). Far var ikkje spesielt ute etter flotte og store funn. Han var ein systematikar og ville forske på busettingshistoria for alle lag av folket, og han gjekk grundig til verks. Han tok utgangspunkt i prestegjelda og gjekk frå gard til gard og snakka med folk. Kva visste dei? Kva fanst av merke etter folk og busetting, gravrøysar og andre fortidsminne?
Per Fett reiste rundt i ei folkevogn som fungerte som kontor. Han hadde med seg ei skrivemaskin som han skreiv registreringane på. Det var nøyaktige opplysingar om tidlegare busetting og funn etter folk. Nøyaktige mål på kor store gravrøysene var, og han sjekka tidlegare opplysingar som fanst i museumsarkivet. Historisk museum i Bergen gav ut det han skreiv i 80 små hefte om Førhistoriske minne, eitt for kvar prestegjeld i Hordaland, Sogn og Fjordane og Sunnmøre. Fett ville helst ikkje grave fram fortidsminna, det ville han overlate til framtida, minnest sonen Egil.
Viktig arbeidet for ettertida
– Kva støtte hadde han når samtida var mest oppteken av store og prestisjetunge funn?
– I starten var det kanskje ikkje sett på som så viktig, for det var ikkje glamorøst det han dreiv på med. Men etter kvart som dei systematiske registreringane hans kom til nytte når det skulle byggast vegar, bustadfelt og industriområde vart arbeidet hans meir verdsett. Det vart ein viktig del av plan- og lovverket. Når til dømes vegvesenet skal bygge ein ny veg har dei ein katalog over fortidsminne i far sitt arbeid nettopp der vegen skal gå.
– Kva sa han sjølv om arbeidet sitt?
– Han var klar over kva jobb han hadde gjort, men han var ikkje oppteken av å vere stor og berømt. Det var framsynt arbeid og eg trur han kjende på eit ansvar for å formidle kunnskap om fortidsminna. Det gledde han sjølvsagt at registreringane hans, frå Sunnmøre til Sunnhordland, kom meir til nytte i den vidare samfunnsutviklinga.
– Korleis hugsar du far din?
– Han var ein roleg og sindig kar, og støttande av natur. Han kom lett i kontakt med folk og fekk dei i tale, og var av den sorten som snakka med alle. Eg hugsar han som ein god forteljar. Far var mykje brukt som meklar i personkonflikter og då han døydde vart det sagt i eit minneord at han døydde utan ein einaste fiende.
Avhengig av støtte frå kona
Per Fett vaks opp på Frogner i Oslo. Far hans, Harry Fett, var den fyrste riksantikvaren i Noreg. Men etter at Per Fett kom til Bergen var det berre brev til mor si han skreiv på bokmål. Elles brukte han nynorsk både privat og i jobben sin resten av livet, fortel sonen. Fett var veldig oppteken av språk og lærde seg også fleire framandspråk, til dømes gresk.
– Kva fortalde han heime om arbeidet sitt?
– Han fortalde lite heime om det han forska på, men dreiv ein god del med høgtlesing. Vi skulle lære oss språk, medrekna gamalnorsk, og han las høgt frå dei islandske ættesogene. Eg er oppkalla etter Egil Skallagrimsson, seier Egil Fett.
– Begge foreldra dine var arkeologar, men far din kunne ikkje ha gjort dette store arbeidet utan at mor di tok mykje av ansvaret heime?
– Nei, eg trur det var ein fordel for både far og ekteskapet at mor også var arkeolog. Ho skjønte kva han dreiv på med og at det var viktig arbeid. Dei fekk barn både på 1930-, 40- og 50-talet og mor dreiv med skriftleg fagarbeid heime ved sidan av å vere husmor og mor. Seinare var ho også sensor i arkeologi og timelærar i religionshistorie på Religionshistorisk institutt. Men eg kan tenkje meg at vi ungane var ein hemsko for mor si faglege utfalding, sjølv om ho var veldig oppteken av å prioritere oss, seier Egil Fett.
Ekteparet Eva Nissen (1910-2003) og Per Fett (1909-1996) var båe arkeologar.
Eva Nissen Meyer (1910-2003) heitte mor hans før ho gifta seg med Per Fett. I 1933 var ho den fyrste kvinna her i landet som tok magistergrad, året før Per Fett. Det var ikkje mange arkeologstillingar å søkje på. Egil Fett minnest at faren på spøk sa at einaste måten han kunne «slå» mora på i konkurransen om jobbar var å gifte seg med henne. Underforstått så søkte ho ikkje same jobben som han ville ha.
– Far forsto nok at ho ville slått han. Begge hadde magistergrad i arkeologi, men ho hadde eitt år meir ansienitet. Ho studerte helleristingar og han nordisk arkeologi. Dei jobba saman på eit helleristingsfelt i Rogaland. Seinare arbeidde mor mest med religiøse uttrykk i førkristen tid, medan far saumfor Vestlandet etter førtidsminne. Men dei samarbeidde truleg meir fagleg enn eg veit om, seier Egil Fett.
Universitetet i Bergen hadde ansvaret frå Sunnmøre til og med Sunnhordland, og registreringane Per Fett gjorde på Årebrot i 1956 og Botnane i 1957 er grunnlaget for skilta om dei vel 40 gravrøysene her, som kjem opp våren 2021.
Intervju: Magni Øvrebotten 04.04.2021.